Blog: Stukje rijden

Over het algemeen zou je mij als een rustige, beheerste misschien zelfs introverte persoon kunnen omschrijven. Ik scheld of schreeuw niet snel en ben in de regel behoorlijk rustig. Natuurlijk is er een uitzondering die die regel bevestigt. Zodra ik namelijk het autoportier dicht sla verander ik in een gestresste, geïrriteerde, ongeduldige draak. Het begint al met degene die zijn auto zo dicht op de mijne heeft geparkeerd dat ik pas na drie keer steken weg kan komen. Al snel springen alle stoplichten voor mijn neus op rood en kan ik door de drukte niet meer van baan veranderen. Ik voel de eerste irritatie in mij opborrelen. Op de snelweg aangekomen zit er al snel iemand op twee meter van mijn bumper. Hij vindt zeker mijn maximum snelheid plus tien niet snel genoeg. Ja inderdaad, ik rijd eigenlijk altijd tien km te hard. Niet te tuttig, beetje doorrijden maar ook niet (veel) te hard. Maar misschien is dat op zichzelf ook al weer tuttig. Afin, het effect dat dit bumperkleven op mij heeft is dat ik a) begin te schelden en b) mijn snelheid terug laat lopen tot de maximum snelheid, zodat meneer (of mevrouw) achter mij op de rem moet. Nou schijnen dat soort types wel vaker op de rem te 'moeten', want vaak zie ik ze keihard doorrijden tot ze op drie meter van hun voorligger zijn om dan vol op de rem te gaan. Het zal wel een reden hebben. Inmiddels is de irritatie al behoorlijk aan het stijgen. Nadat ik me vreselijk heb moeten inhouden om die notoire tweede-baan-rijder níet rechts in te halen en ik de voor mij slingerende auto heb ingehaald begin ik al aardig op boven omschreven draak te lijken. De stoom komt uit mijn oren.


Vervolgens erger ik mij nog even aan het rijgedrag van iemand de stevig in discussie is met zijn passagier. Dat zou toch ook verboden moeten worden. Telefoneren met een telefoon in je hand mag niet, maar je mag wel heftig gebarend een flinke discussie voeren met je passagiers. Eigenlijk zou elke auto, net als in de bus, van een bordje moeten worden voorzien "niet met de chauffeur spreken tijdens het rijden". Nadat een mede weggebruiker zonder richting aan te geven over een doorgetrokken streep inhaalt vloek ik nog eens flink en verbaas me nogmaals over de incompetentie van mijn collega weggebruikers. Ik rijd écht wel beter dan de gemiddelde Nederlander hoor!


Op de plek van bestemming aangekomen parkeer ik de auto, betaal het belachelijk hoge parkeergeld en zodra ik de portier weer sluit verander ik terug in mijn rustige, beheerste zelf.