Foto: Djibril zweeft

Het resultaat van een paar uurtjes lekker Photoshoppen. De man op de foto is Djibril, de gids die mij in 2004 door de Dogon-vallei in Mali heeft geloodst. Op zijn eigen, altijd hartelijke en vrolijke maar ook zeer informatieve manier. Op de originele foto zit hij op een rots. Ik heb 'm laten zweven...

Blog: Vrolijke liedjes

Weer zo'n donkere grijze dag en dan bedoel ik niet alleen het weer. Soms heb je zo'n dag waarop het allemaal niet loopt, niet wil en waarom je het liefst de hele dag in je bed zou blijven liggen. Dat heeft iedereen wel eens, toch? Laatst had ik ook weer zo'n dag, ik sleepte mezelf uit bed naar beneden en bleef daar versuft zitten. Keek wat tv wat met niet kon boeien en startte de computer op uit verveling. Opeens dacht ik kom, laat ik eens een vrolijk deuntje opzetten. En of dat hielp! Binnen de kortste keren zat ik mee te zingen, blèren en bewegen. 'You can dance, you can jive, having the time of your life!'. Heerlijk, ik kwam helemaal los en begon zowaar door de kamer te dansen. Het hele Abba-repertoire speelde ik af en werd van zwaar depressie zowaar helemaal vrolijk. Snel op zoek gegaan nog nog meer van zulke vrolijke deuntjes: 'lente in Twente', 'op fietse' en dat soort blije nummers. Vervolgens over op van die heerlijke oude danskrakers. 'I believe in miracles, whe're you from, you sexy thing?'. Binnen de kortste keren regent het mannen en en werd mijn licht letterlijk en figuurlijk opnieuw ontstoken. Na een half uurtje muzikale aanstellerij was ik heerlijk los en moe van het dansen, en mijn humeur had een totale omslag beleefd. Tot laat in de avond betrapte ik mezelf op het glimlachend neuriën van vrolijke liedjes.

Foto: De 'weg' in de Sahara

 

Deze foto is gemaakt op 5 november 1990 in de Sahara. Ergens tussen Tammanrasset en In Guezzam bij de Nigerse grens. Uit de wrakken blijkt wel dat je een goede auto met 4WD nodig hebt om er door te komen. En dan nog.. Veel handelaren rijden afgedankte auto's vanuit Duitsland en Nederland naar Afrika, vaak Senegal, Ghana of Ivoorkust, om de auto daar te verkopen. Een aantal haalt het niet, dat is hier duidelijk te zien.

Door de Sahara rijden is een vak apart. Het vergt techniek om niet vast te komen zitten in het zand. Ook navigatie is 'anders'. Hier is de weg nog duidelijk, maar er zijn stukken waar niets anders te zien is dan een stok, die om de zoveel meter in de grond staat en die je links moet houden. Zie je geen stokken meer, dan ben je verdwaald en is de keus: gokken en doorrijden, of in je eigen sporen terug rijden tot je weer een stok ziet. Sowieso is het aan te raden om een flinke voorraad water, voedsel en brandstof mee te nemen, en bijvoorkeur om met meerdere auto's samen te reizen.

De Sahara heeft enorme indruk op me gemaakt. Dagenlang rijden door het zand, zonder iets of iemand te zien. Dan voel je pas wat een klein onbeduidend stipje je bent op deze planeet.

Foto: Rear view mirror

Deze foto is gemaakt op 3 oktober 2010. Je ziet de Bloemstraat in Amsterdam in de spiegel van een geparkeerde brommer. Omdat het avond is lijkt het of het in sepia is, maar ik heb aan deze foto niets veranderd.

Gelezen: Niemand weet waar ik ben - Julia Samuel

Samenvatting: Op een dag ontdekt Julia, die op dat moment een glanzende carrière als presentatrice geniet, een knobbeltje in haar borst. Wanneer ze te horen krijgt dat ze kanker heeft, belandt ze aanvankelijk in een diep dal. Tot ze beseft dat het nooit te laat is om haar hart te volgen. Ze gaat terug naar Afrika, naar de mensen die niets hebben, maar nooit te arm zijn om het beste van zichzelf te geven: humor, gastvrijheid en de kunst te leven in het moment. 

Afrika heeft mijn hart gestolen, evenals dat van Julia. Ze beschrijft de woestijn, de bevolking, de omgeving zoals ik dat ook heb gezien. De opkomende maan in de woestijn, de arme maar positieve bevolking, het is voor mij heel herkenbaar. Het is schrijnend dat veel kinderen daar overlijden aan Malaria, terwijl dat niet nodig is. Wij gaan op reis door Afrika met voldoende malariapillen en klamboes op zak. De lokale bevolking is echter overgeleverd aan willekeur. Drive Against Malaria, waar Julia Samuel zich voor in zet, deelt klamboes uit aan de lokale bevolking. Dit is een ontzettend mooi doel. Een organisatie met sterke mensen met relativerings- en doorzettingsvermogen. Hoe Julia door dit doel haar strijdvaardigheid hervindt vind ik zeer bewonderenswaardig. Het boek heeft me zeer aangesproken en een deel van de opbrengst ervan gaat naar Drive Against Malaria!

Blog: Stukje rijden

Over het algemeen zou je mij als een rustige, beheerste misschien zelfs introverte persoon kunnen omschrijven. Ik scheld of schreeuw niet snel en ben in de regel behoorlijk rustig. Natuurlijk is er een uitzondering die die regel bevestigt. Zodra ik namelijk het autoportier dicht sla verander ik in een gestresste, geïrriteerde, ongeduldige draak. Het begint al met degene die zijn auto zo dicht op de mijne heeft geparkeerd dat ik pas na drie keer steken weg kan komen. Al snel springen alle stoplichten voor mijn neus op rood en kan ik door de drukte niet meer van baan veranderen. Ik voel de eerste irritatie in mij opborrelen. Op de snelweg aangekomen zit er al snel iemand op twee meter van mijn bumper. Hij vindt zeker mijn maximum snelheid plus tien niet snel genoeg. Ja inderdaad, ik rijd eigenlijk altijd tien km te hard. Niet te tuttig, beetje doorrijden maar ook niet (veel) te hard. Maar misschien is dat op zichzelf ook al weer tuttig. Afin, het effect dat dit bumperkleven op mij heeft is dat ik a) begin te schelden en b) mijn snelheid terug laat lopen tot de maximum snelheid, zodat meneer (of mevrouw) achter mij op de rem moet. Nou schijnen dat soort types wel vaker op de rem te 'moeten', want vaak zie ik ze keihard doorrijden tot ze op drie meter van hun voorligger zijn om dan vol op de rem te gaan. Het zal wel een reden hebben. Inmiddels is de irritatie al behoorlijk aan het stijgen. Nadat ik me vreselijk heb moeten inhouden om die notoire tweede-baan-rijder níet rechts in te halen en ik de voor mij slingerende auto heb ingehaald begin ik al aardig op boven omschreven draak te lijken. De stoom komt uit mijn oren.


Vervolgens erger ik mij nog even aan het rijgedrag van iemand de stevig in discussie is met zijn passagier. Dat zou toch ook verboden moeten worden. Telefoneren met een telefoon in je hand mag niet, maar je mag wel heftig gebarend een flinke discussie voeren met je passagiers. Eigenlijk zou elke auto, net als in de bus, van een bordje moeten worden voorzien "niet met de chauffeur spreken tijdens het rijden". Nadat een mede weggebruiker zonder richting aan te geven over een doorgetrokken streep inhaalt vloek ik nog eens flink en verbaas me nogmaals over de incompetentie van mijn collega weggebruikers. Ik rijd écht wel beter dan de gemiddelde Nederlander hoor!


Op de plek van bestemming aangekomen parkeer ik de auto, betaal het belachelijk hoge parkeergeld en zodra ik de portier weer sluit verander ik terug in mijn rustige, beheerste zelf.

Foto: Achtergrond, maanopkomst

De foto's boven en onder zijn genomen nabij Abcoude, op 19 maart 2011. De verlichte streep is een voorbij rijdende trein.

Op 19 maart 2011 was de maan bij opkomst bijzonder groot. De baan van de maan om de aarde is niet cirkelvormig, maar een elips. Op 19 maart 2011 stond de maan het dichtst bij de aarde in 18 jaar. Bovendien was het om 19.10 uur ook volle maan, waarbij aarde maan en zon precies op één lijn staan.